راضیه حسینی: به نظرمان خودتان را دست‌کم گرفته‌اید. چرا باید شکست نفسی کنید و بروید سراغ مشکل زباله؟ می‌توانید از مشکلات باکلاس‌تر و بزرگ‌تر شروع کنید. در این زمینه هیچ کمبود و مضیقه‌ای وجود ندارد، می‌توانید از گلستان مشکلات، زیباترینش را بردارید.

پیشنهاد می‌کنیم ابتدا از نتوانستن در حل مشکلات اقتصادی بگویید. این مورد کمی بهتر و آبرومندانه‌تر است و کشورهای زیادی درگیرش هستند.

لازم نیست وارد جزئیات شوید و بگویید که مردم در تهیۀ نان شب هم مانده‌اند و مسئولان نتوانسته‌اند از پس وعده‌های خود برآیند؛ فقط بگویید: «اگر نتوانیم مشکلات اقتصادی مردم را برطرف کنیم چه چیزی را می‌خواهیم حل کنیم؟» می‌توانید در انتها به‌صورت کاملاً فرمالیته هم از مردم عذرخواهی کنید. این آخری خیلی جواب است و تقریباً هم‌رده با مسئولان ژاپن می‌شوید!

در مرحلۀ بعد بروید سراغ نتوانستن در  زمینۀ اینترنت، رفع فیلترینگ، پهنای باند و … این موارد هم کلاس مشکلاتی بالایی دارند. بعد از آن بروید سراغ ناتوانی در حل ناترازی. این یکی هم کلاس دارد و هم آرایۀ ادبی! شنیدنش زیباتر و آهنگین‌تر است. بعد از آن بروید سراغ آلودگی هوا و کم‌کم از آلودگی، شیب کلاس را به سمت نزولی هدایت کنید و در انتها برسید به زباله.

 به نظرمان این شیوه بهترین حالت اعلام ناتوانی‌های مسئولان است. بالاخره باید کلاس کاری حفظ شود و مردم فکر نکنند مسئولان فقط در زمینۀ زباله ناتوانند.

باید بدانند که مسئولان ما در زمینۀ نتوانستن خیلی توانمندند! کارهایی را نمی‌توانند که مسئولان کشورهای دیگر تابه‌حال در کارنامۀ خود ثبت نکرده‌اند. یعنی اصلاً نمی‌دانند که چنین کارهایی را هم می‌توان انجام نداد!

درست است که از قدیم گفته‌اند مدام با خودتان تکرار کنید «من می‌توانم» ولی روان‌شناسی مسئولان مدل و سبک جدیدی ارائه کرده و می‌گوید «نتوانستن عیب نیست، ندانستن ناتوانی عیب است»

و همین‌طور «قورباغه‌ات را قورت نده و بگو نمی‌توانم»

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا